με τα μάτια του μετανάστη και του Έλληνα ταυτόχρονα

Πώς αισθάνεται ένα παιδί μεταναστών;
Μα φυσικά και ως μετανάστης αλλά και ως Έλληνας!
(με τα μάτια του μετανάστη)
Η ζωή σε κάθε χώρα είναι πολύ δύσκολη, στη δική μου χώρα όμως οι άνθρωποι αισθάνονται σεβασμό μεταξύ τους, χωρίς να κοιτάζουν από πού κατάγεται ο άλλος. Στην Ελλάδα ο σεβασμός βρίσκεται μόνο ανάμεσα στους Έλληνες αλλά και αυτό όχι πάντα.
Είμαι από ενός έτους εδώ, είμαι ξένη και καμαρώνω, αλλά κάπου κάπου νιώθω και Ελληνίδα. Την υποστηρίζω και τη σέβομαι όσο μπορώ, γιατί εδώ ζω, εδώ μένω, από δω πήρα γνώσεις, προσπαθώ να ενωθώ με τους Έλληνες για να την κάνουμε καλύτερη. Πολλές φορές όμως οι άνθρωποι με αποφεύγουν επειδή έχω διαφορετική εθνικότητα.
Στο πλάι μου έχω φίλους από την Ελλάδα που με δέχονται όπως είμαι. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ρωτάνε για την εθνικότητά μου και όταν τους λέω πως είμαι ξένη, αντιδρούν λες και έχουν μάθει κάτι περίεργο. Συνήθως δε δίνω σημασία γιατί χαίρομαι που είμαι διαφορετική.
Μερικές φορές θέλω να φύγω από την Ελλάδα, όχι επειδή δε μου αρέσει αλλά επειδή εγώ την σέβομαι, ενώ αυτή όχι.
Πιστεύω πως κανονικά θα έπρεπε σε κάθε Έλληνα που πηγαίνει σε άλλη χώρα να του συμπεριφέρονται όπως και αυτός στους ξένους για να δει πώς είναι να μη σε σέβονται σε ξένη χώρα και να σε υποβαθμίζουν σαν άνθρωπο.
Ξέρω πως πάντα τα πράγματα θα είναι δύσκολα, αν ο καθένας συνεχίζει να κοιτάει μόνο την διαφορετικότητα του άλλου.
Όπως και να ‘χει αγαπάω όχι μόνο τη χώρα μου αλλά και τη Ελλάδα. Η κάθε χώρα, η κάθε πόλη είναι κομμάτι της γης και η γη δεν ανήκει μόνο σε μερικούς αλλά σ’ όλους τους ανθρώπους.

(με τα μάτια του Έλληνα)
Η πρόταση «δε μου ανήκει» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο κανενός ανθρώπου;
Επειδή είμαι Ελληνίδα δε σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να επιλέγω τους ανθρώπους που θα έρχονται στη χώρα που γεννήθηκα, γιατί πολύ απλά «δε μου ανήκει».
Έχω όμως το δικαίωμα να αγαπάω τη χώρα μου για όσα μου προσφέρει, γιατί έχει κάποια ιστορία, ένα παρελθόν κι ένα μέλλον. Την αγαπάω για τους δικούς μου λόγους, αλλά δεν έχω το δικαίωμα να αρνούμαι στους ξένους να έρχονται στη χώρα που είμαι γιατί «δε μου ανήκει».
Μερικές φορές η χώρα όπου κατοικώ με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση!
Συχνά ακούω στο δρόμο κάποια ρατσιστικά σχόλια για τους ξένους φίλους μου και στενοχωριέμαι, γιατί δε σέβονται αυτούς τους ανθρώπους, τους μιλούν άσχημα και προσβλητικά, τους υποτιμάνε. Αυτή η συμπεριφορά δεν δείχνει μόνο τους άσχημους τρόπους των ανθρώπων αλλά και τον πολιτισμό τους.
Κανένας Έλληνας δε σκέφτηκε πως αν δεν υπήρχαν οι αλλοδαποί και οι λαθρομετανάστες η χώρα μας θα είχε μείνει πολύ πίσω. Οι ξένοι (Βούλγαροι, Ρώσοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι και όποιοι άλλοι) με τη δουλειά και την προσφορά τους στην ελληνική οικονομία την βοηθούν με πολλούς τρόπους. Εργάζονται και συνεισφέρουν. Αναγνωρίζονται όμως τελικά η εργασία τους, οι ικανότητες κι οι γνώσεις τους; Συνήθως κάνουν τις πιο βαριές και υποτιμητικές δουλειές ενώ οι γυναίκες τους αντίστοιχα συνήθως καθαρίζουν σπίτια.
Όπως και να ΄χει Ελλάδα σ’ αγαπώ αλλά με πληγώνεις!

Ρίτα Μακαριάν